Als de imperfectie er mag zijn, schiet Lavinia het perfecte plaatje. Van gewone mensen graag, van echte mensen. En als je daar dan ongewoon goed in wordt – dan komt er een moment dat je de koningin voor je lens krijgt.
De eerste kus
Lavinia groeit op in Hazerswoude-Dorp en blijft in Hazerswoude-Dorp. Met volle overtuiging kan ze zeggen: ik hou van het dorp. Dat gaat als kind over het pielen met een roeibootje achter het huis en later de vertrouwdheid van bekende gezichten op straat. Haar ouders staan vierkant achter haar keuze om fotograaf te worden en zijn net als haar broers en zus zo lief om keer op keer model te staan voor schoolopdrachten. Ook haar man zet ze voor eerste kus al eens op de foto…
Met twaalf jaar koopt ze haar eerste fototoestel en op het plat dak naast haar slaapkamer worden regelmatig fotoshoots gedaan met vriendinnen, met de groene polder als mooie achtergrond. De Minolta van toen ligt nog steeds in een kastje in haar fotostudio: een klaslokaal met hoge ramen, in een oud schoolgebouw.
Op de mavo onderstreept ze met het ‘wat wil je later worden’ werkstuk haar missie: fotograaf worden dus, aangevuld met drie specifieke wensen: mensen fotograferen, een Hasselblad (een professionele middenformaat camera) en een eigen fotostudio. Waarvan akte.
Rode ogen retoucheren
Doelgericht als ze is, zorgt ze voor een bijbaan waarin ze zich verder kan ontwikkelen als fotograaf. Bij de fotowinkel in Boskoop krijgt ze van de twee eigenaren (de ‘Wimmen’) de liefde voor het vak én de liefde voor mensen mee. ‘Deze mannen ademen fotografie’ vertelt ze. Ze nemen de tijd voor mensen en helpen iedereen liefdevol en respectvol. Als ‘second shooter’ doet ze ervaring op en er zijn ook praktische werkzaamheden: het is de tijd dat ‘rode ogen’ handmatig geretoucheerd worden op de foto, kijkend door een speciale loepbril maakt Lavinia de pupillen weer zwart met een kwastje.
Op de Fotovakschool in Apeldoorn leert ze verder en inmiddels heeft ze ook haar eigen doka (donkere kamer), bij een nicht in de achtertuin. Aan de lange werkbank bekijkt ze met een loep de negatieven en kiest welke foto’s van het fotorolletje ze gaat ontwikkelen. Naderhand hangen de foto’s met wasknijpers te drogen aan de lijn boven haar hoofd. Ook de mappen met alle aantekeningen uit die tijd zijn indrukwekkend: per foto noteert ze het diafragma en de sluitertijd, zodat ze na het ontwikkelen kan checken wat wel en niet gewerkt heeft. Dit is vakmanschap ontwikkelen door oneindig veel te doen. Steeds maar weer.
Het ideaalbeeld in perspectief
Nog niet uitgeleerd doet Lavinia nog de Fotoacademie, precies op het omslagpunt van analoge naar digitale fotografie. De super leerzame opdrachten en kritische feedback maken dat ze daarna wel klaar is voor het echte werk. In 2004 start ze haar eigen onderneming. En hoe senang ze al is met fotograferen, ondernemen vraagt meer van haar. Maar ook dit krijgt ze onder de knie, inmiddels viert ze haar twintig jarig bestaan.
Wat zijn er enorm veel mensen voor haar camera verschenen in die tijd. Al die gewone mensen. Zelfverzekerde mensen, mensen die onzeker zijn over imperfecties en alles daar tussenin. Lavinia weet gerust hoe dat voelt en plaatst het ideaalbeeld dan ook in perspectief – iedereen is mooi op zijn of haar eigen manier, daar is geen meetlat voor.
Glimmend pak coffeepads
Gaat het dan allemaal vlekkeloos? Niet altijd hoor. Die keer dat ze na het fotograferen van een hele grote familie in Avifauna bij thuiskomt ontdekt dat alle foto’s mislukt zijn, staat in haar geheugen gegrift. Of toen ze zich écht geen houding wist te geven in een ruimte met opgebaarde overledenen. Maar – ze weet het altijd weer te regelen. En dankzij een vroegere baan als productfotograaf bij Dirk van den Broek krijgt zij trouwens wél een glimmend pak coffeepads fatsoenlijk op de foto.
Waar hou je van?
Terugkijkend in die twintig jaar komen we langs evenementen, huwelijken, bedrijfsreportages, uitvaarten en natuurlijk ook de talloze families die in haar studio dan toch op hetzelfde moment in de lens kijken met een lach. Ook dat jochie wat in alles geïnteresseerd is, behalve in keurig poseren. Met haar aanstekelijk enthousiasme, passende muziek (‘waar hou je van?’) en altijd eerst even een praatje zorgt ze voor een relaxte sfeer.
De kroon op het werk
En we komen dus ook langs de koningin. Lavinia wordt gevraagd om in 2011 prinses Beatrix (toen koningin Beatrix) te fotograferen bij een symposium van het Prinses Beatrix Fonds. Speciaal voor de gelegenheid koopt ze een mooie oranje jurk en zonder met haar te spreken (protocol!) zet ze de koningin prachtig op de foto. Je mag het de kroon op haar werken noemen, en tegelijkertijd geeft Lavinia het liefst een podium aan mensen voor wie dat juist een stuk minder vanzelfsprekend is. Lavinia – met een camera in mijn hand durf ik alles – Spruitenburg: trots op haar werk en weet bij iedereen een ingang voor contact te vinden. Klimt op een bouwkeet of laat zich in een kraan omhoog takelen als dat het beste beeld geeft, dwars door haar hoogtevrees heen. ‘Ik wil gewoon mensen blij maken met mooie foto’s.’
